Ruiny zamku królewskiego w Dobczycach stoją na najdalej na północ wysuniętym, częściowo skalistym i bardzo stromym cyplu Góry Zamkowej. Aby poprawić walory obronne, cypel oddzielono od reszty wzgórza wykutą w skale suchą fosą. Miejsce, w którym zbudowano zamek w Dobczycach, było zasiedlone przez ludzi w późnej epoce brązu i wczesnej epoce żelaza (lata 800–400 p.n.e.). Prawdopodobnie istniała tu obronna osada kultury łużyckiej. Nie wiadomo ,kiedy dokładnie powstał zamek. Być może od końca XIII w. były tu jakieś umocnienia drewniano-ziemne, w których schronił się w 1311 r. Władysław Łokietek. Na pewno zamek istniał już w 1362 r., zgodnie ze wzmianką w dokumencie króla Kazimierza Wielkiego. Warownia, ufundowana przez króla, składała się z zamku górnego oraz dodanego nieco później zamku dolnego. Od 1590 r. do ok. 1620 r. średniowieczną warownię przebudowano w stylu renesansowym na nieco wygodniejszą rezydencję starostów dobczyckich Sebastiana i Stanisława Lubomirskich. Zamek został dosłownie rozkopany przez poszukiwaczy skarbów, po tym jak w 1782 r. odnaleziono przypadkiem skrytkę w murze z kociołkiem z niewielkim skarbem. Od 1960 r. ruiny budowli wzmocniono i częściowo odbudowano, otwierając w nich niewielką ekspozycję muzealną. Jest tu m.in. sala z kominkiem z ekspozycją archeologiczną, sala hutnicza i płatnerska z rekonstrukcją pieców: garncarskiego i dymarskiego, loch, izba tortur oraz dawna kaplica z ostrołukowym oknem z widokiem na Zalew Dobczycki. W zamku urządzono również Izbę Pamięci Narodowej im. gen. Mieczysława Boruty-Spiechowicza.