Wyniosły, zalesiony szczyt Grodziska (618 m n.p.m.) w północnej części Pasma Cietnia swą nazwę zawdzięcza resztkom wielkiego prehistorycznego grodziska. Pośród starego lasu bukowego porastającego partie szczytowe rozpoznać można wały dawnego grodziska i otaczający je rów o głębokości nawet 2 m. Badania archeologiczne wykazały, że gród istniał tu co najmniej od V w. p.n.e. Znalezione tutaj fragmenty glinianych naczyń wiążą go z ludnością pochodzenia celtyckiego. We wczesnośredniowiecznej Polsce piastowskiej był jedną z ważnych warowni osłaniających karpackie, południowe granice państwa. Użytkowany był do końca XIII w. Zniszczony najpewniej podczas najazdu tatarskiego w 1287 r., nie został już odbudowany. Dziś na szczycie góry można, prócz resztek grodziska, zobaczyć kamienny, symboliczny grób partyzantów AK. W czasie II wojny światowej szczyt był schronieniem oddziałów partyzanckich, a w 1944 r. miejscem grzebania poległych. Po wojnie szczątki żołnierzy AK zostały jednak stąd przeniesione.